Janusz Kusociński (pseudonim Kusy) (ur. 15 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) - polski lekkoatleta, złoty medalista olimpijski w biegu na 10000 m z wynikiem 30 min 11,4 sek. w Los Angeles (31 lipca 1932). Również srebrny medalista pierwszych mistrzostw Europy na dystansie 5000 m.

Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie jego ojciec, urzędnik kolejowy, posiadał małe gospodarstwo rolne. W roku 1928 ukończył Państwową Średnią Szkołę Ogrodniczą. Po dłuższej przerwie zdał eksternistycznie maturę i w roku 1937 otrzymał świadectwo dojrzałości. W roku 1938 został absolwentem CIWF w Warszawie.

Początkowo zajmował się piłką nożną, grał w wielu amatorskich drużynach, a ostatecznie związał się z Robotniczym Klubem Sportowym "Sarmata". Tam rozpoczął bieganie w 1926 r. (800 i 1500 m). Pierwszym i jedynym trenerem Kusocińskiego był Aleksander Klumberg. Opracował własną metodę treningu długodystansowego tzw. interwałową. Intensywny trening zaaplikowany przez Klumberga i znaczny wkład pracy Kusocińskiego dały rezultaty. W 1928 r. został mistrzem Polski. W roku 1929 przeszedł z "Sarmaty" do "Warszawianki" i z tym klubem był związany do 1939 roku.

Uważa się, że był obok Stanisławy Walasiewiczówny najpopularniejszym sportowcem Polski międzywojennej. Stał się popularną postacią w warszawskich salonach. Był czynnym sportowcem aż do wybuchu wojny w 1939 r.